Soms moet je de mensen een beetje helpen

Om te beginnen dit: verstandelijk of anderszins gehandicapten mag je tegenwoordig niet meer zo noemen hè. Die mensen hebben geen handicap, maar een uitdaging. Dus, niet mongooltje maar verstandelijk uitgedaagd, niet dronken maar ethanolisch uitgedaagd.

Nou hebben wij hier om de hoek een supermarkt waar alleen maar uitdagingen lijken te werken. (Op zich een heel sociaal project van de manager, dat wel.) Dat kun je onder andere merken aan hun communicatieve uitingen, zoals HE GETSIEEEEE!!! als je iets terug komt brengen wat over de datum blijkt te zijn (en dat is vaak), en het gebrek aan communicatie als je iets af wilt rekenen en 'hoi!' oid zegt (je kijkt eens goed...heeft de uitdaging het niet gehoord? slaapt het? of is het eigenlijk een robot die behalve scannen niks kan?) In het laatste geval moet ik zeggen, is het ze wel gelukt om ze redelijk goed op mensen te laten lijken. Het is wel de bèta-versie, maar toch.

Laatst zat ik voor de zoveelste keer thuis met een net gekocht, doch rottend product. Helaas merk ik dat vaak pas op het moment dat ik de verpakking openmaak en een substantie waarneem die er verdacht uitziet en/of -ruikt. Oke, ik ben hardleers, ik moet ook in de winkel al op de datum kijken, maar dat vergeet ik gewoon altijd! Dus anyway, je maakt thuis de verpakking open en denkt: dát is een aparte geur! En je kijkt dan pas op de datum: tenminste houdbaar tot: zie bovenzijde verpakking. Je speurt nog even, en ja hoor daar staat het, bijna vervaagd door ouderdom maar toch nog leesbaar: 13-05-2007. Het woord 'tenminste' doet mij altijd nog twijfelen, maar hier was toch echt wel een grens overschreden leek mij.

Dus toen achtte ik de tijd rijp om de arme uitdagingen toch maar even te helpen met het neerzetten van producten die bij voorkeur nog te nuttigen zijn. Ik pakte een a4'tje, en schreef daar heel groot op: OVER DE DATUM, WEGDOEN SVP. Ik liep naar de winkel en pakte zo'n groot mandje op wieltjes, en toog naar de desbetreffende sectie. Daar aangekomen speurde ik alles op wat niet meer goed was en legde dat in het mandje. Ik denk dat het er op een bepaald moment vrij verdacht uit heeft moeten zien, iemand die gewoon de vakken helemaal leegt en alle pakken chocolademelk, vla en melk in hoge torens in haar mandje en op de grond stapelt, maar geen uitdaging die er naar kraaide. Toen de schappen een soort sovjet-unie achtige aanblik kregen was het eindelijk klaar, en legde ik mijn papier op de stoffige pakken in mijn mandje. Ik liep de schuifdeuren weer uit alsof er niks aan de hand was, en voelde me een echte Jason Bourne.

Toen ik een paar uur later weer terug kwam omdat ik nog wat dingen vergeten was, had ik verwacht alles nog in dezelfde toestand aan te treffen, maar niets was minder waar! Mijn mandje was weg. Eerst dacht ik nog dat ze alles gewoon hadden teruggezet ('Huh, is iemand z'n boodschappen vergeten af te rekenen ofzo? Wel apart dat iemand zoveel vla nodig heeft. Hey er ligt ook een briefje op. Jammer dat ik niet kan lezen. Zeker een boodschappenlijstje. Nouja laat ik alles maar terugleggen.'). Maar nee, niets van dat al. De schappen hadden een transformatie ondergaan waar een vlinder jaloers op zou zijn. Alle vakken stonden helemaal vol, en alle datums eindigden met -10. Trots en blijdschap vervulden mijn hart. Ze kúnnen het wel!

Voor de moraal van dit verhaal, zie titel, einde.

Het lijkt hier potjandosie extreme home makeover wel!

Ik ging laatst naar een homobar aan de Spuistraat, voor het verjaardagsfeest van mijn broer. Van verre sprong het glazuur al van mijn tanden door het overweldigende mij tegemoetkomende roze verderop in de straat. Hij sprong echt behoorlijk in het oog, de kroeg dan, althans spreekwoordelijk gezien. Er mocht geen misverstand over bestaan waar de kroeg zich bevond. Er was werkelijk niets aan het toeval overgelaten, niets zeg ik je!

Eenmaal binnen werd mijn verbazing vele malen geschetst door van alles en nog wat. Een wondere wereld van kleur, stijl, lichtjes en smaak ontvouwde zich voor mijn ogen. Hier was nou eens over nagedacht! Bijna boos vanwege alle heterocafé's, die altijd zo ondergekotst en - gebrald worden, waar een paar barkrukken in worden gesmeten en dat is het dan, keek ik mijn ogen uit in dit interieurwalhalla. Echt, Jan des Bouvrie had er een puntje aan kunnen zuigen. Airco uit een soort schilderij/kussen eruitziend als een soundbox, ja het klinkt random maar het werkt dus écht! Stoeltjes die én heel lekker zitten én heel leuk eruit zien, ik wilde er eentje meejatten onder m'n shirt, maar dat was waarschijnlijk opgevallen. Zithoekjes met smaakvolle en tevens praktische kussens, de soort die je nooit vindt als je ze zoekt zeg maar. Ik verdenk ze ervan dat er zelfs over de verlichting na is gedacht, bijvoorbeeld in de vorm van een lichtplan, zo heet dat volgens mij in eigen huis en tuin taal. Mooie kleuren aan de muur, weinig tot geen ladderzatte mensen, fijne foute muziek, en, er werden geen dubbele agenda's gepleegd richting mijzelf, tenminste niet door mannen, en eigenlijk, als je wat kleine dingetjes door de vingers zag, ook niet door vrouwen.

Ok ok, de bijbehorende kat Prikkiedik noemen had ik zelf misschien ook niet gedaan, maar je moet wát!

Nadat ik mezelf met een hemelse cocktail bij het zen-aquarium met tropische vissen had neergestreken, op zo'n stoeltje dus, liet ik alles eens goed op me inwerken, en dacht ik na over alle samenzweringen van de maatschappij jegens de mensheid, en dan vooral jegens de heteromensheid, die uit pure onwetendheid genoegen neemt met bruine stinkende ondergepiste lawaaierige bierbuikerige kroegen. Maar daar trap ík dus niet meer in!

Even overwoog ik om een ware interieurrevolutie te ontketenen, eentje die de ganse heterokroegenwereld op zijn grondvesten zou doen schudden. In mijn hoofd heb ik al zeer, zeer veel revoluties ontketend namelijk. Toen was het al laat en moest ik rennen voor de trein.

De schilder stampt over het dak alsof het een lieve lust is, en rammelt daarbij professioneel met zijn ladders en aanverwante artikelen, eveneens alsof het een lieve lust is.

Mijn kat Jip kijkt ook al uiterst bedachtzaam naar zoveel activiteit op de vroege maandagmiddag. Het lukt me maar niet om hem gerust te stellen, ook al zeg ik nog zo vaak dat het heus niet zo'n enge meneer is, ook al is hij dat natuurlijk wel, maarja Jip was al zo bang dus dan ga je dat ook weer niet gelijk zeggen.

Angst is eigenlijk een raar iets. Het heeft volgens mij altijd te maken met verlies van controle. Eigenlijk heb je als mens over bar weinig dingen controle hoor, maar we doen graag alsof dat wel zo is. Op het moment dat de controle bedreigd wordt, slaat ons de paniek om de oren, of om het hart, ofzo. Angst voor de tandarts: je ligt hulpeloos in die stoel, totaal overgeleverd en je hebt geen idee wat er gaat gebeuren. De tandarts noemt het dan wel controle, maar dat is het dus echt totaal niet!

De illusie dat we controle hebben over ons leven heet in de psychologie ook iets, maar ik weet niet meer wat. Iets van 'vals besef van onschendbaarheid' ofzo. Het klinkt in elk geval wel professioneel. Soms ontwikkelen mensen een posttraumatische stress stoornis doordat ze iets mee hebben gemaakt waardoor ze beseffen dat ze toch niet zoveel grip op hun leven hadden als ze hadden gedacht. Daarna vermijden mensen de brug waar ze dat ongeluk kregen en stappen ze niet meer in de auto. Op die manier wordt het gevoel van controle hersteld, want, zodra ik al die dingen niet meer doe kan er niks gebeuren. Het vermijdingsgedrag bij mensen met PTSS is altijd één van de dingen die aan wordt gepakt in de therapie. Soms denk ik, kun je niet beter werken aan het ontmantelen van die illusie van onschendbaarheid, of zou dat te confronterend zijn voor de mensen? In plaats van dat ze weer over de brug durven, worden ze misschien bang voor elke brug. Maarja mensen, er kan altijd, overal iets gebeuren!

In De Tijd Van De Bijbel was het ook heel arrogant om te zeggen, morgen en overmorgen en volgende week ga ik dit doen en ga ik daarheen, want dat impliceerde dat je het allemaal al wist, en dat er niks kon gebeuren om dat te verhinderen. Nee, je moest dan zeggen, zo de Heer wil en wij leven, gaan we zus of zo. Nog steeds zie je dat soms op (t)rouwkaarten staan, ZDHWEWL (ja, dát betekent het dus!). In het geval van een rouwkaart wordt je weer eens extra met je neus op de vergankelijkheid enzo van het bestaan gedrukt, bij een trouwkaart denk je, he bah doe niet zo serieus! Het klinkt ook net alsof je van geluk mag spreken als de Heer maar weer eens over Zijn hart strijkt en denkt, oke oke, voor deze ene keer dan. Ik denk juist dat Hij het fijn vindt als we van het leven genieten en leuke dingen doen, maar ik denk wel dat Hij het leuk vindt om af en toe betrokken te worden in dingen. Zo van: 'Jezus, ik ga vandaag de tuin doen, en vanavond ga ik uit met vrienden, wil je ook mee?' Jezus: 'Leuk, waar gaan we heen?' Of wat ook kan: 'Nou, je bent al best wel moe en er zit een verkoudheid aan te komen, je moet het zelf weten hoor maar als ik jou was zou ik vroeg naar bed gaan.' Soms wéét Hij dat soort dingen gewoon!

Jip heeft zich verstopt voor de grote boze schilder. Ik ga m even zoeken, Jip dan, niet de schilder, maar jullie zijn ook niet achterlijk. Daarna ZDHWEWL even de stad in met een vriendin.

Lator!

Ik heb net al mijn Engelse blogs gewist, weg ermee! Die stamden allemaal uit de steentijd ten eerste, en daarnaast heb ik het na de steentijd best moeilijk gehad en vind ik dat het nu tijd is voor een Nieuwe Periode In Mijn Leven.

Klinkt misschien net alsof ik nu blaak van alles waar maar van te blaken valt, en dat ik met een mand met bloemen de zonsondergang tegemoet wandel met een strooien hoed op en een romantische jurk met allemaal franjes eraan - die illusie wil ik graag bij deze even voor je verbrijzelen.

Ik denk wél dat ik door middel van deze blog de Nieuwe Periode In Mijn Leven af ga dwingen. Want wat is nou het geval, ik schijn (een soort van) overspannen te zijn ofzo. (Ik kan nog steeds niet zeggen: ik ben overspannen! Ik weet niet of dat denial is ofzo, of dat ik het niet durf omdat ik ook best dagen heb dat ik me niet zo voel, en ik dus vind dat ik het verzin en me eigenlijk onbewust heel erg aanstel en mezelf gewoon wat harder aan moet pakken. Anyway.) Ik moet van de dokter leuke dingen doen, en mijn hobby's weer oppakken enzo, die deed ik niet meer omdat ik dan bijvoorbeeld dacht, oh nee, mijn gitaar is 3 meter lopen! Nouja ongeveer dan. Of eigenlijk vergat ik gewoon dat er zoiets was als leuke dingen doen.

Dus nu ben ik weer aan het: gitaar spelen, piano spelen, zingen, liedjes schrijven, blogs schrijven, ga ik binnenkort weer graffiti-en en ben weer meer aan het dansen, hopelijk vanaf eind augustus een danscursus van 10 avonden, moet nog even puzzelen met doekoes.

Oja en ik moet ook sporten. Ik hoop echt dat ik ooit nog eens een sport vind die ik echt leuk vind, maar ik vrees dat ik die zelf uit moet gaan vinden. Tot die tijd blijft het bij wandelen, fietsen en zwemmen, ik verveel me altijd na een kwartier kapot, maar ik hou wel van de natuur dus buiten dingen doet is nog wel semi-fijn.

Dus ik moet zeggen, het bevalt best wel goed allemaal. Een paar maanden geleden was het echt niet gelukt, omdat ik nog zo stuk was van De Moeilijke Tijd. Volgens mij deed ik niks anders dan slapen en facebooken, ik weet het niet eens meer zo goed, scary! Nu doe ik weer daadwerkelijk dingen, en vind ik ze soms ook nog leuk! Yes, licht aan het eind van de tunnel, in meerdere opzichten.

Ik moet niet vergeten volgende keer even mijn avonturen met het UWV of CWI of hoe ze zichzelf nou weer noemen te melden, wat een ACH-TER-lijke, onee dat is niet aardig, bijzondere ''werk''wijze en ''communicatie'' hebben ze daar! Als je al niet overspannen was werd je het wel.

Verder wil ik ook nog even zeggen dat ik wespen echt heel erg haat, ze kijken zo boos en gaan altijd recht voor je oog vliegen terwijl de rest van de wereld ook groot genoeg is voor ze! Ondankbare agressieve krengen!

Hm, misschien is het voor de leesbaarheid van het verhaal beter om niet steeds over een nieuw onderwerp te beginnen maar eerst af te maken waar ik aan bego