Soms moet je de mensen een beetje helpen

Om te beginnen dit: verstandelijk of anderszins gehandicapten mag je tegenwoordig niet meer zo noemen hè. Die mensen hebben geen handicap, maar een uitdaging. Dus, niet mongooltje maar verstandelijk uitgedaagd, niet dronken maar ethanolisch uitgedaagd.

Nou hebben wij hier om de hoek een supermarkt waar alleen maar uitdagingen lijken te werken. (Op zich een heel sociaal project van de manager, dat wel.) Dat kun je onder andere merken aan hun communicatieve uitingen, zoals HE GETSIEEEEE!!! als je iets terug komt brengen wat over de datum blijkt te zijn (en dat is vaak), en het gebrek aan communicatie als je iets af wilt rekenen en 'hoi!' oid zegt (je kijkt eens goed...heeft de uitdaging het niet gehoord? slaapt het? of is het eigenlijk een robot die behalve scannen niks kan?) In het laatste geval moet ik zeggen, is het ze wel gelukt om ze redelijk goed op mensen te laten lijken. Het is wel de bèta-versie, maar toch.

Laatst zat ik voor de zoveelste keer thuis met een net gekocht, doch rottend product. Helaas merk ik dat vaak pas op het moment dat ik de verpakking openmaak en een substantie waarneem die er verdacht uitziet en/of -ruikt. Oke, ik ben hardleers, ik moet ook in de winkel al op de datum kijken, maar dat vergeet ik gewoon altijd! Dus anyway, je maakt thuis de verpakking open en denkt: dát is een aparte geur! En je kijkt dan pas op de datum: tenminste houdbaar tot: zie bovenzijde verpakking. Je speurt nog even, en ja hoor daar staat het, bijna vervaagd door ouderdom maar toch nog leesbaar: 13-05-2007. Het woord 'tenminste' doet mij altijd nog twijfelen, maar hier was toch echt wel een grens overschreden leek mij.

Dus toen achtte ik de tijd rijp om de arme uitdagingen toch maar even te helpen met het neerzetten van producten die bij voorkeur nog te nuttigen zijn. Ik pakte een a4'tje, en schreef daar heel groot op: OVER DE DATUM, WEGDOEN SVP. Ik liep naar de winkel en pakte zo'n groot mandje op wieltjes, en toog naar de desbetreffende sectie. Daar aangekomen speurde ik alles op wat niet meer goed was en legde dat in het mandje. Ik denk dat het er op een bepaald moment vrij verdacht uit heeft moeten zien, iemand die gewoon de vakken helemaal leegt en alle pakken chocolademelk, vla en melk in hoge torens in haar mandje en op de grond stapelt, maar geen uitdaging die er naar kraaide. Toen de schappen een soort sovjet-unie achtige aanblik kregen was het eindelijk klaar, en legde ik mijn papier op de stoffige pakken in mijn mandje. Ik liep de schuifdeuren weer uit alsof er niks aan de hand was, en voelde me een echte Jason Bourne.

Toen ik een paar uur later weer terug kwam omdat ik nog wat dingen vergeten was, had ik verwacht alles nog in dezelfde toestand aan te treffen, maar niets was minder waar! Mijn mandje was weg. Eerst dacht ik nog dat ze alles gewoon hadden teruggezet ('Huh, is iemand z'n boodschappen vergeten af te rekenen ofzo? Wel apart dat iemand zoveel vla nodig heeft. Hey er ligt ook een briefje op. Jammer dat ik niet kan lezen. Zeker een boodschappenlijstje. Nouja laat ik alles maar terugleggen.'). Maar nee, niets van dat al. De schappen hadden een transformatie ondergaan waar een vlinder jaloers op zou zijn. Alle vakken stonden helemaal vol, en alle datums eindigden met -10. Trots en blijdschap vervulden mijn hart. Ze kúnnen het wel!

Voor de moraal van dit verhaal, zie titel, einde.